Wyjaśnienia.

Nie wiem jak zacząć, bo chwilę mnie tu nie było. Zaczęłam pisać nowego bloga "Return" i bez dwóch zdań zaniedbałam tego, jednak wydaję mi się, że już nie czuję tego samego, co na początku kiedy go zakładałam. Przepraszam Was, bo wiem, że nawaliłam i Was zaniedbałam.

Teraz trochę weselsza nowina. Mój blog "Return" został nominowany do bloga miesiąca na spisfanfiction.blogspot.com. Jeśli chcielibyście, możecie oddać głos. Z boku dodam ankietę, a jak coś na dole macie linka :)
http://sonda.hanzo.pl/sondy,249202,zKY8.html

Thirteen.

Perspektywa Scarlett

               Szybko zbiegłam po schodach do kuchni. Chwyciłam skórzaną kurtkę wiszącą na wieszaku i wyszłam z mieszkania z impetem trzaskając drzwiami. Nie wiem dlaczego, ale przestraszyłam się tego SMS-a. Zaczęłam coraz szybciej przemierzać kolejne ulice, by jak najwcześniej znaleźć się w  wyznaczonym miejscu. Do parku nie miałam zbyt daleko, więc nie musiałam się specjalnie spieszyć. Jednak byłam niemożliwie ciekawa o co chodziło Luke’owi.

               Zostało mi jeszcze kilkadziesiąt metrów, by znaleźć się wśród wysokich drzew. Z daleka zobaczyłam stojące obok ławki Luke’a, który natarczywie się denerwował. Z pośpiechem udałam się to niego.

                    - Zanim zaczniesz krzyczeć daj wytłumaczyć – powiedział, wyprzedzając mnie z poczynaniem.

                  - Dlaczego ty mieszkasz z Harry’m i jakoś nie przyszło ci do głowy, żeby mi o tym powiedzieć! Ty wiesz co ten człowiek chce zrobić. W ogóle jak możesz z nim rozmawiać. Ja bym od razu strzeliła go prosto w ten głupi ryj – wykrzyczałam prosto w twarz Luke, zaś on stał ze zdumieniem wyrytym na ustach. Sama nie wierzyłam, że to powiedziałam i chyba on też.

                    - A to tego ci nie wytłumaczę – skrzywił się trochę, drapiąc się po karku. – Przechodząc to tego co chcę ci powiedzieć, więc... emm. Wydaję mi się, że nie powinniśmy się więcej spotykać.

               Poczułam jakby ktoś strzelił mnie w twarz. Tak jakby moje serce zostało wyrwane i zrzucone z jakiejś skały. Dlaczego on to powiedział?

                 - Śmieszne, bo wiesz my się nigdy nie spotykaliśmy, więc ok, zgadzam się! Tylko powiedz mi, czemu! – podeszłam do niego, tak by spojrzał mi prosto w oczy. Chciałam usłyszeć jego wytłumaczenie. Nie dałam mu powodów, dlaczego miał by przestać mnie znać.

                    - Nie mogę ci powiedzieć, ale uwierz tak będzie dla ciebie lepiej – oznajmił ze smutkiem na twarzy.

               Miałam w nosie czy się cieszył czy nie. Zachował się jak konkretny debil. Nie spodziewałam się tego po nim. Myślałam, że jest... inny.  Jednak nie. To kolejna osoba, która w potworny sposób mnie okłamała. Czy ja jestem przeklęta? Dlaczego wszyscy się ode mnie odwracają niczym zaraza? Po prostu mam tego dość.

                    - Wiesz co? Jeszcze chwila i być ci zaufała. Wydawałeś mi się fajny. Taki, z którym mogę bez problemu porozmawiać, ale ty to wszystko spieprzyłeś jak zawsze! Nienawidzę cię, rozumiesz! – zamachnęłam się, by dać mu siarczystego liścia w policzek, po czym się odwróciłam i powstrzymując łzy odeszłam, pozostawiając go w osłupieniu.

                Niczym błyskawica biegłam do swoich czterech kątów. Znów tak łatwo dałam się omamić i znów muszę cierpieć za swoje błędy. Czy kiedyś nadejdzie taki dzień kiedy będę szczęśliwa?  Jestem chodzącym nieszczęściem. Można powiedzieć, że cały czas się nad sobą użalam. I wiecie co? Taka jest prawda. Bo przecież co mi zostało? Nic, zgadza się.

               Kiedy już dotarłam do domu, ucieszyłam się, że nie zastałam w niej mamy. Obyło się bez zbędnych pytań i odpowiedzi. Nawet nie miałam na nie ochoty. Więc od razu pobiegłam na górę i walnęłam na łóżko, zamykając się w uścisku z poduszką dałam upust moim łzą. Zawiodłam się na nim.  Tak, jak jeszcze na nikim.

               Poduszka już zaczynała powoli przesiąkać moimi łzami. Podniosłam się do pozycji siedzącej, trzymając poduszkę mocno w ramionach. Spojrzałam na list leżący obok lampki nocnej. Mimowolnie lekko się uśmiechnęłam przypominając sobie jego treść. Dopiero teraz zaczynam rozumieć sens tego całego listu. „Nie wiesz kto jest twoim przyjacielem, a kto wrogiem.” Czyli Luke należał to tych wrogów? Może to wszystko zostało napisane z obserwacji mnie i Luke’a. Tylko kto mógłby to napisać i dlaczego. Być może jest to ostrzeżenie? Może nie wybrałam dobrej osoby do zakolegowania się, a to wszystko było udawane. Każde uśmieszki z jego strony były sztuczne. Nie mogę zrozumieć dlaczego to wszystko robił. Od początku wydawał się miły. No właśnie. Wydawał...

Reszta weekendu minęła w ciszy. Nie wydarzyło się nic wartego uwagi. Leżałam cały dzień na łóżku na zmianę z kanapą, oglądając przy tym jakiś maraton serialu. Dziś jest poniedziałek, więc musiałam wyczołgać się i powrócić do świata żywych.

               Właśnie stałam w przed pokoju oglądając się w lustrze. Nie wyglądałam najlepiej. Ogromne wory pod oczami, nie dały się ukryć.  Stwierdzając, że gorzej być już nie może wyszłam z domu. Gdy zobaczyłam znajomy samochód na podjeździe zmieniłam zdanie. Oczywiście, że może być. Szybko wycofałam się z powrotem do mieszkania, zanim zdążył zorientować się, że już wyszłam. Oparłam się o drzwi, zastanawiając się co mam zrobić, żeby mnie nie zauważył. Jedyny racjonalny sposób to wyjście tylnymi drzwiami, więc tak też zrobiłam. Oderwałam się od twardego drewna i ruszyłam przed siebie, schodząc po schodach. Na końcu krótkiego korytarza zauważyłam upragnione wyjście. Ostrożnie je otworzyłam  jak i zamknęłam. Zanim wyszłam na widoczny teren założyłam kaptur na głowę od swojej bluzy. Szłam powoli, tak by przypadkiem się z nim nie spotkać. Na moje szczęście, gdy przechodziłam obok jego samochodu, on postawiony był do mnie tyłem, co oznaczało, że Luke musiałby się odwrócić, żeby mnie zobaczyć, a na pewno teraz patrzy się w główne drzwi, czekając aż wyjdę.

               Zaczęłam przyspieszać, by nie zdążył mnie zobaczyć, kiedy będę szła do szkoły. Droga nie minęła zbyt mile, gdyż co kilka sekund się odwracałam sprawdzając czy za mną nie jedzie. Szłam cała zdenerwowana, bo naprawdę nie chciałam go widzieć, a co dopiero spotkać. W końcu udało mi się dotrzeć do szkoły bez patrzenia na niego. Weszłam tam równo z dzwonkiem. Szybko udałam się w stronę klasy, gdzie miała się odbyć pierwsza lekcja. Koło niej stali już czekający na nauczyciela, uczniowie. Wśród tłumu zdążyłam zauważyć Erin. Podeszłam do niej.

                    - Scar, myślałam, że już nie przyjdziesz! – zawołała blondynka, skupiając wzrok na mnie. – Wyglądasz na zmęczoną i... smutną? Co się stało?

                    - Nic, po prostu nieprzespana noc. Sama wiesz – odpowiedziałam, wzdychając.

               Matematyczka pojawiła się, przekręcając klucz w drzwiach i wpuszczając nas do środka. Zajęliśmy swoje miejsca przy ławkach, kiedy ona grzeczne się przywitała.

                    - Idziesz dzisiaj na imprezę do Hemmingsa? – zapytała przyciszonym głosem, kiedy nauczycielka zaczęła mówić co będziemy robić na dzisiejszej lekcji.

                    - Jaka impreza? – powiedziałam oburzona, olewając poprzednie pytanie.

                 - Nic nie wiesz? Luke wczoraj rozpowiadał wszystkim, że dzisiaj jest u niego impreza i ty nic nie wiesz? – rzekła ze zdziwieniem.

               Nagle wzrok nauczycielki został skierowany na naszą ławkę. Momentalnie się wyprostowałyśmy i zaczęłyśmy patrzeć na tablicę, udając, że robiłyśmy to od początku. Napotkałyśmy się tylko z jej srogim wzrokiem. Kątem oka ujrzałam jak Erin coś bazgrze na kartce. Nie przyglądałam się co dokładanie piszę, więc czekałam aż mi pokaże. Co po chwili się stało, gdyż przybliżyła do mnie kartkę, wydartą z zeszytu.

‘’Powiem Ci wszystko na przerwie”.

               Odczytałam i do końca lekcji zastanawiałam się dlaczego on robi imprezę. Pewnie cieszy się, że przestał mnie znać, a ja byłam tylko kulą u nogi, której się pozbył. Siedziałam tak, rozmyślając dopóki nie zadzwonił dzwonek.  Czekając aż Erin pozbiera wszystkie książki, zbliżałam się do wyjścia. Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam Luke’a wychodzącego zza rogu. Przestraszona cofnęłam się do tyłu, by zniknąć z jego pola widzenia i wróciłam do Erin.

                    - Możesz już iść, muszę się coś spytać nauczycielki – powiedziała podchodząc do ławki, gdzie siedziała pani profesor.

               Ponieważ głupio mi było tam stać i podsłuchiwać, musiałam wyjść. Wyjrzałam czy przypadkiem nigdzie nie stoi, a kiedy upewniłam się, że go nie ma, spokojnie wyszłam z sali i powędrowałam w głąb korytarza. Gdy na chwilę odwróciłam się, sprawdzając czy Erin nie wyszła już z  klasy, ktoś mnie pociągnął za rękę. Cichy pisk wydostał się z moim ust, gdyż walnęłam plecami o twardą ścianę.

                    - A to ty – syknęłam prosto w twarz Luke’a. – Mieliśmy się nie spotykać, zapomniałeś czy mam ci przypomnieć?

               Patrzyłam się w jego oczy, które skanowały moją twarz. Nie chciałam z nim rozmawiać, a nawet go widzieć. Po prostu żałuje, że go poznałam.

                  - Posłuchaj. Wiem, że zachowałem się jak ostatnia ciota, ale nie miałem wyjścia. Ja chcę być z tobą w kontakcie. Nie znasz mojego życia i nie wiesz jaki jest tego powód.

                    - Ale ja chcę wiedzieć! Inaczej nigdy ci nie wybaczę, a o jakimś zdaniu wypowiedzianym do ciebie możesz zapomnieć – warknęłam, grożąc mu palcem przed nosem.

                 - Powiem ci, ale pod jednym warunkiem – powiedział, przybliżając się do mnie.

               Przestraszyłam się jego czynu i zaczęłam się coraz bardziej oddalać w prawą stronę. Spodziewałam się, że będzie chciał mnie pocałować, ale on zaczął się śmiać.

                    - Spokojnie! – rzekł, podnosząc ręce w geście obronnym.  – Nie tym razem. Chciałem cię zdenerwować.

               Nie powiem, że odetchnęłam z ulgą, gdyż ostatnią rzeczą jaką chcę zrobić to pocałować tego idiotę. Wyczujcie ten sarkazm.

                    - Udało ci się! – krzyknęłam przyciszonym głosem, wymachując rękami we wszystkie strony.

                    - Chcę, żebyś przyszła dzisiaj do mnie na imprezę – powiedział spokojnym tonem, oddalając się ode mnie.

               To było niedorzeczne. On naprawdę myślał, że ja jak gdyby nigdy nic przyjdę na jego imprezę, gdzie mieszkał on, a ja bez zastanowienia wbiłabym nóż w plecy?

                    - Chyba śnisz. Jesteś taki naiwny czy tylko udajesz? Czy ty jesteś świadomy tego, że w tym domu istnieje istota, bo człowiekiem tego nazwać nie mogę, która za wszelką cenę, chce mnie zniszczyć?

                    - Nie będzie go, obiecuję – oznajmił miłym i przyjemnym głosem. – A poza tym chyba chcesz znać prawdę?

               I wrócił stary Luke. On jest tak nieobliczalny, że zaczynam się bać. Szantaż to jego życiowe motto. Potrafi tak zamieszać, że nawet się nie zorientujesz kiedy będziesz robić, coś na co nigdy nie miałaś ochoty.

                    - Tak? To gdzie go wywieziesz? Do Stumilowego Lasu? – zażartowałam, nabijając się z niego.

                 Czy on sądzi, że jestem na tyle głupia, by w to uwierzyć?

                    - Nie ma go już od rano. Mówił, że przyjedzie jutro wieczorem – zeznał, wpajając mi wszystko, bym przyszła na imprezę.

               Naprawdę nie miałam ochoty, w ogóle wychodzić z domu. Wolałam czas wolny, spędzić przed telewizorem, pod kocem obżerając się do syta lodami. Tak...  Ze wspomnień obudził mnie dzwonek na kolejną lekcje. Podeszłam pod wybraną klasę, kiedy z krzykiem przybiegła do mnie Erin.

                    - Gdzie ty byłaś? Szukałam się po całej szkole! – mówiła szybko na wdechu blondynka., opierając ręce na kolanach ze zmęczenia.

                    - Mama zadzwoniła i wyszłam przed szkołę – skłamałam, mówiąc to bardzo wiarygodnie, by nie podsuwać jej podejrzeń.

               Ona tylko kiwnęła głowę i weszłyśmy do klasy.

***

                    - No to idziemy do Hemmingsa, co nie? – zapytała przez telefon Erin.

               I co ja jej miałam powiedzieć.  Nie wiedziałam czy to co mówił Luke było prawdą. Nawet jeśli, będzie tam pełno jego obleśnych koleżków, którzy pewnie wcale nie są lepsi. Poza tym moja złość do niego wcale się nie zmniejszyła. Gdy tylko wspomnę o tym feralnym dniu, mam ochotę wyżyć się na każdej poduszce w tym domu.

                    - Ja nie idę. Poradzisz sobie beze mnie i tak pewnie bym wyszła po kilkunastu minutach. Wolę posiedzieć w domu – marudziłam, chcąc ją przekonać, że moje wyjście z mieszkania jest niepotrzebne.

                    - Przestań! Bez ciebie się nie wybieram  - zasmuciła się, wzdychając .

                    - Sprawa załatwiona. Pa – wypowiedziałam szybko i energicznie, by zakończyć rozmowę.

               Nie potrzebowałam rozrywki.  Wszystko czego pragnęłam, było tutaj. Nie musiałam nigdzie wychodzić. Przecież co to jest za impreza, kiedy nie jest z własnej woli. Żadna.

                    - Poczekaj! – krzyknęła. – Nie dasz się namówić? No proszę.

                 - Mówiłam, że nie idę. Czy to tak trudno zrozumieć?! – oburzyłam się, kończąc rozmowę.

               Rzuciłam komórkę na łóżko, a następnie usiadłam na krześle.  Ponownie usłyszałam dźwięk dzwonka. Zdenerwowałam się. Potrzebowałam ciszy i spokoju, a nie dzwoniącego co minutę telefonu!

                - Erin, już ci mówiłam, że nie!..

                    - To ja – przerwał mi głos, którego już dość dawno nie słyszałam. Od razu się uśmiechnęłam i wstałam z krzesła.

                    - Marcel... Cześć. Co tam u ciebie? – zadałam  pierwsze pytanie, które wpadło mi do głowy.

               Powoli zaczynałam tęsknić za jego głosem i za nim. Był naprawdę fajnym chłopakiem. Nie takim jak każdy. Przynajmniej, nie wyglądał na takiego.

                 - Chciałem się zapytać czy poszłabyś ze mną dzisiaj na imprezę?

                 - Znowu impreza?- zdziwiłam się, bo kolejna osoba, robi dziś domówkę.

                    - A co miałaś już na jakąś iść? Pomyślałem, że dawno się widzieliśmy się, to jest akurat okazja.

               Nie wiedziałam czy miałam się zgodzić. Erin wystawiłam,  tylko dlatego, że na tamtej miał być Luke, a ja nie chciałam go oglądać. Może powinnam się zgodzić, choć bardzo nie chciało mi się wychodzić z domu. Ale zapewne to jedyna okazja, by spotkać się z Marcelem.

                    - Zastanowię się i dam ci znać za godzinę – odpowiedziałam, opadając na łóżko.

____

Witam po kolejnej przerwie. Ugh... Leń ze mnie! Niby są wakacje i powinnam szybciej dodawać rozdziały, ale nie powiem, że kończą mi się pomysły :( Spokojnie! Nie zamierzam zawieszać ani usuwać bloga. 

Kolejna sprawa. Jak już NIEKTÓRZY wiedzą niedawno zaczęłam pisać opowiadanie na wattpadzie, dlatego też miałam utrudnienia do napisania tego rozdziału. Wiem, że nie wszystkich to interesuje, więc chciałbym, żebyście podali kontakt do siebie e-mail, twitter, cokolwiek jeśli chcielibyście linka do ff. :)

O i komentujcie!

Do następnego! :*\

Twelve.

       Z niedowierzaniem wypatrywałam się w jego postać. Analizując każdy centymetr jego twarzy, próbowałam uwierzyć. Wydawało mi się to niedorzeczne. Człowiek, którego uznawałam za zmarłego właśnie stoi przede mną twarzą w twarz. To nie mógł być on. Jestem pewna, że to jakiś niewiarygodnie dobry aktor. Musiał kłamać... A jeśli nie? Co jeśli to wszystko jest prawda, a ja byłam tą okłamywaną? Tak naprawdę nie miałam o niczym pojęcia. Wierzyłam w pierwsze przypadkowe słowa, by zaspokoić swoją ciekawość i zaprzestać szukania prawdy. Byłam na tyle głupia, by tak łatwo dać się zmanipulować. Teraz widać skutki.

       Drżącą dłonią zgarnęłam kilka kosmyków włosów, opadające na moje oczy. Przełykając  gulę w  gardle, zrobiłam kilka kroków w przód. Niepewnie spoglądając na mężczyznę, próbowałam wyszukać szczególnych zarysów jego twarzy. Wyrażała ona nic innego niż smutek. Pojedyncze zmarszczki widniejące na czole i policzkach oraz wargi wygięte ku dołowi. Mimo to, był wciąż młody. Przez dłuższą chwilę zaczęłam się zastanawiać dlaczego miałam go nienawidzić. Przecież nie znam tego człowieka. Nie wiem kim on jest naprawdę. Tak mi się tylko wydawało. Łzy napłynęły mi do oczy, kiedy przypomniałam sobie słowa mojej mamy, w których była mowa o tym, że to on zabił moją siostrę. Osobę, której nie zdołałam poznać. Młodą dziewczynkę. Jakim trzeba być potworem, żeby coś takiego uczynić.

          - To ty ją zabiłeś, prawda? –krzyknęłam, wpatrując się w niego wzrokiem pełnym goryczy i żalu. – Tylko nie kłam, znam prawdę!

       Miałam ochotę rzucić się na niego z pięściami, tylko co by to dało? Nie przywróciło by jej do żywych, nic by nie zmieniło...

          - Tak naprawdę to nic nie wiesz. Jesteś okłamywana od początku. Przykre, ale prawdziwe. Mimo, że bym chciał, nie zdradzę ci prawdy – powiedział spoglądając mi prosto w oczy.

          - Dlaczego? Co stoi ci na przeszkodzie uczynienia mojego życia szczęśliwszym niż jest? – zapytałam spokojnym tonem, przecierając pojedynczą łzę rękawem.

          - Właśnie ty. Zrozum, nie mogę wyznać ci prawdy, ponieważ to cię zniszczy. Przytłoczy, upadniesz i gwarantuję ci, że już nie wstaniesz. Nie chcę tego dla ciebie, jesteś mi do czegoś potrzebna, a o tym dowiesz się w swoim czasie. Teraz już muszę iść – oznajmił spuszczając głowę i ruszając w stronę drzwi.

          - Obiecaj mi, że wrócisz i powiesz mi wszystko, od początku -  wyznałam idąc za nim.

          - Obiecuję – odpowiedział lekko się uśmiechając. Chwilę później wyszedł z domu, a ja usiadłam na podłodze wybuchając niekontrolowanym płaczem. Nie potrafiłam być w tej sytuacji silna. 

       Rzeczywiście, wszystko wydawało mi się szare. Przez cały czas myślałam, że przeszłam już za wiele, by mogło stać się jeszcze gorzej. Nawet nie wiedziałam jak bardzo się myliłam. Okłamywałam sama siebie. Chociażby tym, że jestem na tyle silna, żeby stawać opór światu. Lecz tak naprawdę byłam delikatnym piórkiem, który za podmuchem lekkiego wiatru mógł wyfrunąć w powietrze i zgubić się, nie zostawiając za sobą żadnego śladu. Schowałam twarz w moich dłoniach, próbując hamować płacz. Stało się to jednak o wiele silniejsze niż myślałam.

          - Scarlett, gdzie jesteś? – usłyszałam głos dochodzący zza drzwi. Należał on do Erin. Szybko przetarłam wilgotne oczy, wstając spojrzałam na białą kopertę. Schyliłam się, by ją podnieść.

Następnie schowałam ją do kieszeni i wyszłam. Ujrzałam blondynkę stającą w kuchni. Kiedy usłyszała za sobą ciche głosy, odwróciła się. Przywitała mnie ze szczerym uśmiechem, po czym podbiegła i mnie przytuliła, praktycznie płacząc.

          - Już myślałam, że ten dupek cię porwał! – krzyknęła, nie odrywając się ode mnie. Było ciemno, więc nie zdołała zobaczyć moich pogrążonych płaczem oczów. Chcąc uniknąć zbędnych pytań, starałam się zmienić temat.

          - Chodźmy już spać. Jest późno – objęłam ją ramieniem i razem weszłyśmy na górę do mojego pokoju. Ciekawość, by otworzyć tą kopertę wzrastała. Wiedziałam, że muszę się powstrzymać. Nie mogłam zrobić tego przy Erin. Bóg wie co tam może się znaleźć.

       Szybko wparowałam do łóżka i starałam się zasnąć. Blondynka także próbowała. Jednak po dzisiejszych wydarzeniach wątpię, żebym zmrużyła chociaż na chwilę oko. W głowie myślałam jedynie o tym co znajduje się w kopercie. Nie mogłam skupić się na niczym innym.

Po nieprzespanej nocy w końcu zawitał dzień. Kątem oka spojrzałam na Erin, która jeszcze spała. Zazdroszczę, że jej to się udało. Jak za pomocą czarodziejskiej różdżki, zaczęła się budzić. Przetarła zaspane oczy i powoli podniosła się do pozycji siedzącej.

          - Dobry – powiedziała ziewając. Jej włosy były w dość dużym nieładzie, przez co wygląda trochę śmiesznie. Próbowałam stłumić cichy śmiech, jednak ona to zauważyła.

          - Co? Mam jakiegoś pryszcza? – przestraszyła się, wstając i ruszając w stronę łazienki.

          - Tak!  – krzyknęłam, kiedy biegiem przekraczała jej próg. Chciałam zobaczyć jej reakcję na widok swoich włosów, dlatego wstałam z łóżka i poszłam za nią. Stanęłam w progu, kiedy z jej ust wydobył się głośny pisk przerażenia. Przeczesując je palcami, starała się doprowadzić je do ładu.

Jej nieszczęsne poczynania oglądałam z wielkim uśmiechem na twarzy. Erin co chwile posyłała mi mordercze spojrzenia. Nie mogąc już dłużej na nią patrzyć, wyciągnęłam z dolnej szafki szczotkę i jej wręczyłam. Cicho podziękowała i zaczęła rozczesywać swoje kołtuny.

       Kiedy już skończyła wyszła z łazienki, ja w tym czasie siedziałam na łóżku rozmyślając o liście, którego jeszcze nie przeczytałam. Stwierdziłam, że uczynię to jak Erin wyjdzie z domu.

          - Chodź na śniadanie. Mama już na pewno zrobiła – zawołałam, podchodząc do niej.

          - Nie, już muszę iść do domu. Naprawdę, z chęcią bym została, ale nie mogę – wyjaśniła ze sztucznym uśmiechem. Wiedziałam, że coś jest nie tak. Jednak nie chciałam zagłębiać tematu.

Wyszłyśmy z pokoju, schodząc do kuchni. Nie pomyliłam się. Mama siedziała przy stole, jedząc kanapkę z pomidorem. Gdy usłyszała kroki, odwróciła się. Natychmiast wstała i stanęła obok nas.

          - Więc... do widzenia – mruknęła Erin, prawie wychodząc.

       Jej pośpiech lekko mnie nie pokoi. Wyglądała tak, jakby się czegoś obawiała. Także jej nietęga mina, świadczyła o strachu.

          - Nie zjesz z nami śniadania? – zapytała, starając się ją przekonać do zmiany decyzji.

          - Nie, dziękuję. Spieszę się do domu – posłała ostatni uśmiech, po czym bez zbędnego komentarza wyszła z domu.

       Chciałam jak najszybciej pójść na górę i w końcu przeczytać ten list. Ciekawość niemożliwie we mnie buzowała. Nie miałam pojęcia od kogo mógł być ten list i chyba to było najbardziej rzeczywistą rzeczą, która nie dawała mi spokoju.

          - Dziwnie się zachowywała. Była jakaś zdenerwowana – zauważyła mama, wracając do kuchni. Przytakując i wypowiadając ciche „Tak”, po cichu, po schodach wróciłam na górę.

       Z impetem rzuciłam się na łóżko, wyciągając spod materacu białą kopertę. W końcu nadszedł ten czas. Myślę, że poznania prawdy. Rozerwałam zaklejony koniec i powolnym ruchem wyciągnęłam list. Odszukałam początek i zaczęłam czytać starannie napisaną treść.

Droga Scarlett!

       Nie mam pojęcia jak zacząć. Nie wiem dlaczego. Może chodzi o to, że jeszcze mnie nie poznałaś? Stałaś się pierwszą osobą, która codziennie widniała w mojej głowie. Która nigdy jej opuszczała. Można powiedzieć, że jesteś jej częścią. Wyobrażam sobie Twój uśmiech tryskający radością, oczy pełne szmaragdowego blasku. Pewnie sobie myślisz, że żartuję. Lecz nie. Wiem, że o uśmiechu już dawno zapomniałaś. Czasem, kiedy jesteś z tym chłopakiem, widzę na Twojej twarzy niepozorny uśmieszek. Powolnymi kroczkami stajesz się szczęśliwsza, dzięki niemu. Nie oszukuj się. Przed szczęściem nie da się uciec. Możesz jedynie spowolnić jego przybycie, ale wiedz, że ono nadejdzie. Po każdej nawet gwałtownej burzy, wychodzi słońce. Nie zapomnij o tym!

       Tak naprawdę piszę ten list, by przypomnieć Ci, że życie się nie skończyło. Nadal trwa. Ty kierujesz jego losem. Jesteś młoda. Wierzę, że uda Ci się osiągnąć to, o czym od zawsze marzyłaś. Życie pod pewnym względem jest bajką, taką jaką ty nakręcisz. Ty jesteś reżyserem, to właśnie ty piszesz scenariusze. Jeśli chcesz byś szczęśliwa, po prostu zapomnij o codziennych kłopotów i zrelaksuj się wychodząc z przyjaciółką na miasto. Jak byłaś mała na pewno oglądałaś ich mnóstwo. Teraz powiedz mi czy któraś zakończyła się źle? Jeśli przerwiesz tę opowieść, może ominąć Cię najpiękniejszy moment. Moment, na który od zawsze czekałaś. Możesz nigdy się go nie doczekać, a przecież każdy z nas, chce być królową lub królem w swojej bajce. Załóż koronę i znajdź swojego króla!

       Jesteś pewnie zdezorientowana, bo nie masz pojęcia kto pisze ten list. Na tę porę powinnaś wiedzieć, że jestem tak jakby Twoim aniołem stróżem. Czuwam nad Tobą, gdy płaczesz, jesteś na skraju rozpaczy, ale jestem także, gdy na Twej pięknej, młodej twarzy pojawia się uśmiech. Nigdy nie myśl, że jesteś sama. Bo tak nie jest. Zaufaj mi. Zgaduję, że pomyślałaś sobie: „Jak mogę zaufać osobie, której nie znam”. Tak Ci się tylko wydaję. W rzeczywistości mnie znasz, często myślisz o naszym spotkaniu. Wydaję ci się ono niemożliwe, ale kiedyś nadejdzie. Tylko musisz być gotowa. Twoja rodzina chce Cię chronić przed niebezpieczeństwem czyhającym w ciemnym zaułku. Bądź czujna! Miej oczy szeroko otwarte. Nie wiesz kto jest twoim przyjacielem, a kto wrogiem. Zapamiętaj jeszcze, że przyjaciel to nie ktoś z kim zaprzyjaźniłeś się jako pierwszy, tylko ten, który nie opuścił Cię, gdy potrzebowałaś bliskości. To ktoś, do którego możesz zadzwonić o trzeciej nad ranem z prośbą o przyjście, a on będzie już w połowie drogi. Przyjaźń jest tylko owocna, kiedy jest prawdziwa.

Do zobaczenia niebawem – Twój strażnik przed złem.

       Skończyłam czytać list, przecierając łzę rękawem. Miał/Miała rację. Nie mogę zakończyć tej bajki. To jest początek, chcę dotrwać do końca. Poczuć smak przyjaźni, miłości. Czegoś czego nigdy nie doświadczyłam. Tak bardzo chciałam się dowiedzieć, kto to napisał i co miał/ła wspólnego z ojcem Harry’ego. Myślę, że dowiem się tego niedługo. A jak na razie... Będę się cieszyła z każdej małej rzeczy. Ten list uświadomił mi, że tak naprawdę nie chcę nic zmieniać w moim życiu. Jest jedno, niepowtarzalne. Dlatego je lubię. Codziennie mam mnóstwo niespodzianek. Jest kolorowe. A może zbyt bardzo? Gdybym nie miała tego psychopaty na głowie, na pewno stałoby się jeszcze lepszym. Chciałabym móc go spotkać, wygarnąć mu wszystko, uderzyć w twarz, a potem wyjechać, tak by mnie nigdy nie znalazł...

W tej chwili zawibrował mój telefon, leżący na skraju łóżka. Sięgnęłam dłonią po niego, przejeżdżając palcem po ekranie, by go odblokować . Wyświetliła mi się wiadomość od Luke’a? Tak dawno z nim nie pisałam. Nie spotykałam się z nim. Nic. Tak jakby przepadł i nie było z nim kontaktu.

Od: Luke

Spotkajmy się w parku najszybciej jak możesz.  Pilne!

Perspektywa Erin

       Musiałam jak najszybciej wyjść z mieszkania Scar. Byłam jej niezmiernie wdzięczna, że mogłam u niej przenocować, ale byłam także przestraszona. Niby rodzice wiedzieli, że zostanę u niej na noc, lecz wciąż się bałam. Może nie ich, lecz niego... Nienawidzę go tak bardzo, że to powinno być karalne. Przez moją głupotę naraziłam nie tylko siebie, ale i Scarlett. Nie chciałam tego, lecz sytuacja zmusiła mnie do postąpienia w ten, a nie inny sposób.

       Szybkim krokiem przemierzałam ulicę, chcąc jak najprędzej dostać się do mieszkania. Nie zwracałam uwagi na przypadkowych ludzi, którzy obrzucali mnie złośliwymi spojrzeniami. Nie przejmowałam się nimi. Miałam tylko jeden cel. Dostać się do domu. Mimo iż byłam głodna, starałam się dotrzymać tempa i nie myśleć o tym. Patrzyłam tylko przed siebie. W głowie układałam sobie, co dokładnie mam powiedzieć rodzicom, jak wytłumaczyć im to, że nie wróciłam do domu. Mogę się domyślić, że projekt z historii nie był najlepszym pomysłem, ale był jedynym, który wpadł mi do głowy w tamtym czasie.

       Powoli zaczęłam poznawać okolice domu, więc przyspieszyłam. Był późny ranek, więc niektórzy jeszcze spieszyli się do pracy, przez co musiałam się trochę siłować, by przepchnąć się pomiędzy nich.

       Już prawie dotarłam, lecz zaczęłam coraz ciężej dyszeć, więc musiałam się na chwilę zatrzymać. Oparłam dłonie o kolano i odpoczęłam. Kiedy stwierdziłam, że już się zmobilizowałam, podniosłam głowę i dokończyłam bieg do domu.

       Drzwi były zamknięte, więc musiałam zapukać. Przystawiłam rękę i uderzyłam może nie z całej siły, lecz mocno. Chwilę odczekałam, aż ujrzałam mamę. W jej oczach ujrzałam smutek. Bez słowa otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając mnie do środka. To co zobaczyłam wstrząsnęło mną. Panował kompletny nieład. Kanapa leżała przewrócona. Stół wraz z krzesłami został połamany. Wszystkie szklane przedmioty leżały potłuczone na podłodze. Nawet obrazy pospadały ze ścian.

          - C...o się stało? – zdążyłam wydukać, kiedy mama zamiatała miotłą szkło.

          - Ktoś się włamał w nocy.

       Po tych słowach myślałam, że zaraz eksploduję. Przez chwilę zastanawiałam się kto to mógł być, ale nie na długo. Zdałam sobie sprawę, że to nie mógł być inny niż on. Pewnie mnie szukał. Nie mam pojęcia co by się stało, gdybym nie poszła do Scarlett, a została w domu. Zawarłam pakt z diabłem. Jego nie da się przerwać. To jest umowa, której nie da się zniszczyć. Trzeba zapłacić. Słono...

________________________________

Olałam kompletnie sprawę. Tak bardzo chciałam Was nie zawieść. Wziąć się w garść i napisać rozdział. Ale nie potrafiłam. Pisałam ponad miesiąc. Nie czuję się z tym dobrze. Nie miałam kompletnie weny. Miałam kilka myśli, by zaprzestać prowadzenie tego bloga, ale później to stłumiłam i zamiast narzekać, napisałam. Wiem, że w tym rozdziale spodziewaliście się więcej akcji. Rozumiem to. Chciałam napisać list, tak aby nie było wiadomo czy pisze to kobieta czy mężczyzna. Musiałam usuwać wyrazy, które to zdradzały. Zastępować je innymi i tak dalej. W końcu udało mi się to. Dodałam rozdział. Niedługo będą wakacje, także będą występować one częściej. Mam nadzieję, że będziecie cierpliwi. A stałym czytelnikom chciałam z całego serca podziękować. Czekaliście dość długo. Nigdy nie wyrażę słów, takich, które opisały by moją wdzięczność. Uwielbiam Was!

Do następnego!

PS. NIE ZAPOMNIJCIE O KOMENTARZU :D

Eleven.

Perspektywa Harry’ego.

       Od samego początku, kiedy weszła do tego domu wiedziałem, że będą z nią kłopoty. Miała za cięty i niewyparzony język, żeby normalnie się ze mną obchodzić. Nie powiem, doprowadzało mnie to do szału. W ogóle się nie bała. Nawet, miałem przeczucie, że zaraz wybuchnie niepohamowanym śmiechem. Czułem się nadzwyczaj dziwnie. Tak jakbym to ja był tą słabszą osobą... Kogo ja oszukuję. Ja zawsze będę tym, którego się boją, tym, przy którym inni będą mieli ciarki, tym, którego imię zawsze będzie krążyło wśród ciemnych zaułków. Wiedziałem kim jestem, na co mnie stać. Zdaję sobie sprawę do czego jestem zdolny. Nie jestem osobą, która tryska uczuciami. Można powiedzieć, że od dawna zostałem wyprany z jakichkolwiek uczuć. Nie zawsze taki byłem. Pewne wydarzenie zaczęło mnie niszczyć. Coraz bardziej staczałem się na dno. Nie umiałem tego zatrzymać. W środku, dalej byłem tym samym człowiekiem. Jednak nie na długo. Ten świat, wydawał mi się taki inny. Patrzyłem na wszystko inaczej. Nie tak jak dotychczas. Dostrzegałem tylko samo zło. I to zło zagościło we mnie do teraz. Dlatego nie przejmuję się innymi. Nie obchodzi mnie, że cierpią przeze mnie. Ja także cierpiałam, ale mi nikt nie pomógł, bo jedyna osoba na której mi zależało. Był mój ojciec. Obiecałem sobie, że zemszczę się i nikt mnie nie powstrzyma...

       Wracając do poprzedniej sytuacji. Kiedy moje oczy przestały mniej piec, pozbierałem się z ziemi i ruszyłem w stronę drzwi. Wściekłość, która mnie opanowała, była ogromna. Nie umiałem tego opisać. Pospiesznie schodziłem ze schodów, ale gdy już to uczyniłem. Nie zastałem jej, lecz Luke’a siedzącego na kanapie.

           - Nie widziałeś może blondynki, próbującej uciec? – zapytałem, podchodząc bliżej i torturując go wzrokiem. Nie wiem co mu zrobię, jeśli okaże się, że ją wypuścił.

           - Mówisz o Erin? – uniósł brew, wstając z sofy. Wolnym krokiem przemierzył salon, po czym dodał. – Wiedziałeś, że to jest siostra Liam’a, prawda?

       Oczywiście, że nie wiedziałem. Jeśli bym był doinformowany dałbym jej spokój.

           - Człowieku, jeśli ona coś mu powie. Masz przesrane, szczególnie, że to twój przyjaciel!

       Kurde, gdzie podziałeś mózg! Teraz jak na to patrzeć, to nie jest za ciekawie. Trzeba było się o niej najpierw coś dowiedzieć, a nie tak pochopnie. I widać efekt mojej głupoty. Liam jest dobrym kolegą. Nie chcę zniszczyć tej przyjaźni.

       Wszystkie emocje wyfrunęły. Przestałem przejmować się tym, czy ją wypuścił. Bo na pewno tak się stało. Gdy tylko zobaczył, że to znajoma. Od razu ją wypuścił. Nie dziwę mu się.

           -  To co ja mam teraz zrobić? – zapytałem lekko zmieszany. Nie mam pojęcia, jakie mogą być tego konsekwencje. Będę musiał ją jakoś zastraszyć. Jak na razie. To jedyne co przychodzi mi do głowy w tej chwili. Przecież nie poproszę ją o to, żeby trzymała język za zębami czy obiecać na mały paluszek, że nikomu nic nie powie. To już nie te czasy.

           - Wymyśl coś. Przecież tobie to tak łatwo ci przychodzi... – westchnął, po czym ruszył na górę, zostawiając mnie w osłupieniu. Naprawdę nie wiedziałem co zrobić, ale nie mogłem bezczynnie siedzieć i nic nie robić. Do tego potrzeba radykalnych sposobów.

       Chwyciłem wiszącą na wieszaku czarną bluzę i wyszedłem z mieszkanie, uprzednio zamykając drzwi na klucz. Założyłem kaptur na głowę i poszedłem w kierunku kamienistej drogi. Kiedy już się na niej znalazłem, z mojej kieszeni wydobyło się nieprzyjemne brzęczenie. Wyciągnąłem wibrujący telefon, aby sprawdzić, co było tego przyczyną. Dostałem SMS-a.

Od: Liam

Spotkanie gangu w starej fabryce o godzinie teraz. Przyjście obowiązkowe!

       Ugh... Nie znam takiej godziny. W najmniej odpowiednich sytuacjach on musi mieć jakiś problem. Przynajmniej mam nadzieję, że nie chodzi o ten mały incydent. Może jeszcze nie zdążyła go poinformować. Jest czwarta nad ranem. Powinna spać.

       Wiatr lekko dmuchał, co przyprawiło mnie o delikatne dreszcze. Słońce powoli wychodziło zza horyzontu, ukazując swój blask i rozjaśniając ziemię. Lampy zaczynały gasnąć, przez co zrobiło się ciemniej, gdy przechodziłem przez las. Drzewa znajdujące się w nim szeleściły nad moją głową. W dłoniach schowanych w kieszeniach przemierzałem kolejne metry. Droga wydawała mi się nie kończyć. Wiedziałem, że jeszcze został kawałek do pokonania, dlatego nie poddawałem się. Nie tracąc czasu, przyśpieszyłem mimowolnie kroku. Podczas drogi myślałem jedynie o Scarlett. Jest chyba jedyną dziewczyną, która dogłębnie wzbudziła moje zainteresowanie. Nie bała się. Wręcz przeciwnie. Miała ze mnie ogromny ubaw. W szczególności podczas spotkania koło drzewa. Nie lubię jakoś konkretnie nazywać tego wydarzenia, bo nie potrafię. Jej drobna postura, nie wzbudzała strachu ani przerażenia. Gdy się odwróciłem, oczom nie uwierzyłem. Prawdę mówiąc, nie poznałem jej. Miałem kilka podejrzeń, ale okazały się one nieprawdą, gdy odnalazłem jej telefon. Muszę to przyznać. Niezła intryga. Nie mam pojęcia ile one czekały aż wyjdziemy z mieszkania. Czekały, ale nie poszły. Nie odwróciły się ani nie stchórzyły. Postawa godna podziwu. Szczególnie, że to dziewczyny. Kiedy tak rozmyślałem, nim się obejrzałem, a  znalazłem się już wyznaczonym miejscu. Nie darzę go jakoś szczególną sympatią, bo spotykamy się w nim tylko w wyjątkowych sytuacjach. Jak się okazuje, taka jak ta.

       Wszedłem do środka i od razu do moich nozdrzy wtarł się okropny zapach stęchlizny. Niby przyzwyczaiłem się do tego, ale wciąż czuję do niego odrazę. Poszedłem głębiej. Wzrokiem odszukałem reszty. Zastałem ich wpatrującą się w jakąś olbrzymią kartkę, leżącą na brudnej, starej płycie. Westchnięcia co kilka sekund wydobywały się z ich ust. Co chwilę przecierając ręką czoło, obmyślali plan.

           - No więc. Co was sprowadza – zapytałem mniej pochłonięty pracą. Przyglądałem im się z wielkim uśmiechem na twarzy. Coś sobie nie radzą.

           - Stary, wreszcie jesteś – zauważył Louis, po chwili kontynuując. – Musisz nam pomóc.

       Podszedłem bliżej, chcąc zobaczyć w czym problem. Zauważyłem plan jakiegoś budynku. Prawdopodobnie tej fabryki. W środku czarnych konturów znajdowały się dwa kolory. Czerwony i różowy.

           - Czerwoni to my, prawda? – spytałem, wskazując na patyczkowate ludziki. I było jasne kto to rysował. Liam...

           - Niezupełnie... Różowi to my. Ale nie podoba ci się ten kolor? Patrz jaki odcień! – zachwycał się kolega. Nie mogłem pojąć jego toku myślenia. Z jednej strony okazywał się sporą wiedzą, a z drugiej no... tym.

           - Czemu nie wybrałeś bardziej no nie wiem, męskiego koloru? – oburzyłem się wbijając wzrok w kartkę.

           - I tak się ciesz, że to ma w ogóle jakiś kolor. Ledwo co, przemyciłem te kredki do oczu – odetchnął, ukazując zmęczenie. – Uwierzcie. To było naprawdę ciężkie.

           - Do rzeczy! – krzyknąłem, przerywając tę dziecinadę.

Wszyscy stali się błyskawicznie poważni. Żaden nie pisnął nawet słówka.

           - Tak, więc. Jak wiecie walka już coraz bliżej. Dlatego musi ustalić kilka rzeczy – kiwnął głową w stronę planu. Jeżdżąc palcem po kartce wyznaczał nasze tereny.

       Ponieważ to my jako zwycięzcy wybieraliśmy teren. Znajdowaliśmy się w lepszym położeniu. Ogólnie w lepszej sytuacji, dlatego że mamy mniej widoczne miejsca. Mniej rozwalonych ścian i podłóg. Mamy także więcej broni, więc powinniśmy wygrać tą walkę bez najmniejszego szwanku.

           - My mamy zachodnią część, oni wschodnią. Nad różowymi ludzikami są inicjały waszych imion – oznajmił brunet, wyszukując kolejnych informacji.

       Rzeczywiście nad ich głowami były pierwsze litery imienia każdego z nas. Wzrokiem szukałem swojego. Znajdowało się w najlepszym położeniu dla mnie, w najgorszym dla drużyny przeciwnej. Już się nie mogę doczekać jak w tym roku skopiemy im dupska.

           - Harry na samym przodzie. Pójdziesz na pierwszy ogień. Po drugiej stronie Zayn. Za nimi Luke z Louisem, a tyłu osłonię ja z Niallem.

           - Będzie lepiej jak Niall pójdzie z Louisem i Lukie’m, dlatego że budynek podzielony jest na trzy części. Pasowało by, żeby przynajmniej w jednej była trójka. Liam da sobie sam radę – rzekłem zmieniając plan. Reszta jedynie kiwnęła głową.

       Wszyscy mniej więcej wiedzieli gdzie mieli być. Pozostałą część uzgodnimy w dniu walki. Ponieważ nie jesteśmy w stanie przewidzieć ilu będą mieć sojuszników. Jedyne co możemy na tą chwilę zrobić to ustawienie. Rozmawialiśmy jeszcze chwilę o swoich miejscach. Kto mniej więcej kogo będzie osłaniał. Musieliśmy przewidzieć częściowo ich działanie.

           - To wszystko? – zapytałem lekko znudzony. Odepchnąłem się od płyty i czekałem na odpowiedź.

           - Jeśli masz coś ważnego do zrobienia to idź, my jeszcze zostaniemy – powiedział Niall, rozglądając się po starym budynku.

       A żebyście wiedzieli, że mam! Szybkim krokiem wyszedłem stamtąd. Po raz ostatni oglądając się do tyłu i przyglądając się kolegom.  Znowu czekała mnie długa droga. Do fabryki szło się głównie lasem. Była ona można powiedzieć na odludzi. Żaden dom nie stał w zasięgu kilometra. Dlatego to idealne miejsce na krwistą walkę. Nie przegraliśmy ani jednej z nich. Przeciwnicy o tym wiedzieli, ale mimo to co rok łudzą się, że wygrają. Chcieliby. Z takim składem i wyposażeniem nie mają szans. Nie są jeszcze w tym doświadczeni, co daje nam przewagę.

Perspektywa Scarlett

       Usłyszałam przeraźliwy huk dochodzący prawdopodobnie z salonu. Serce zaczęło coraz szybciej bić. Przestraszona wstałam z łóżka. Próbowałam nie ukazywać strachu przed Erin. Bo przecież to mój dom i powinnam nad wszystkim panować. Drżącą ręką otworzyłam drzwi. Dreszcze na moim ciele stawały się coraz większa, a oddech przyśpieszył błyskawicznie. Subtelnie zamknęłam za sobą drzwi, by nie poinformować niezaproszonego gościa o moim przybyciu. Dłonie zaczynały mi się pocić. Myślałam tylko o tym, że to mama. Bo to rzeczywiście mogła być ona. Ale nie... Krzyknęłaby z dołu, że już jest, nawet jeśli bym spała. Zawsze tak robiła, a ja ją słyszałam, gdy była druga w nocy. Nie miałam twardego snu, przez co słyszałam głośniejsze szmery albo grzmoty. Ruszyłam przed siebie. Było ciemno. Dlatego gdy schodziłam ze schodów robiłam to bardzo pomału. Tak jakbym dopiero uczyła się chodzić. Trzymając się metalowej barierki, zeszłam z ostatniego schodka. Dłonią wymacałam komodę, na której powinna stać lampa. Kiedy rozpoznałam jej kształt, zaświeciłam ją. Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu intruza. Jednak nikogo nie było. Zmarszczyłam brwi, ale szłam dalej. Nie zrezygnowałam. Nagle z kuchni usłyszałam kolejny huk. Brzmiał tak jakby ktoś walnął łyżką o spód garczka. Wydawało mi się, że chce abym do niego przyszła. Posłusznie to uczyniłam, nie widząc innego wyjścia. Zadzwonienie na policję jest już za późno. Poza tym usłyszałby mój głos, a ja do tej pory nie wiem kto to jest. Ominęłam kanapę i stanęłam przed ścianą prowadzącą do kuchni. Przechyliłam głowę w bok, chcąc zobaczyć co ukrywa się w kuchni. Przejechałam oczami z kąta na drugi. I moje serce stanęło. Na drugim końcu stała czarna postać. Zauważyłam tylko jej cień, który został delikatnie oświetlony przez blask księżyca. Gdy mnie zobaczyła zaczęła się do mnie przybliżać. Odruchowo zawróciłam i pobiegłam w stronę końca salonu, bo nie chciałam nic mówić Erin, dopóki nie dowiem się kto to jest.

           - Chodź – szepnął mi do ucha. Nie powiem, że mi trochę ulżyło, gdy zorientowałam się, że to nie jest głos Harry’ego, lecz bardzo podobny. Identyczna chrypka, ale inny ton.

       Nie wypowiadałam ani słowa. Po prostu szłam za nim. Wcale nie do wyjścia, tylko do piwnicy. Było to bardzo dziwne. Ale co raz mniej się bałam. Jakby nie chciał mi zrobić krzywdy. Tylko co? Chwycił mnie za rękę, zamykając drzwi. Mężczyzna dłonią wyszukał włącznika znajdującego się na ścianie. Po pomieszczeniu rozbłysło żółte światło, rażąc przy tym moje oczy. Przetarłam ją palcami i skierowałam wzrok na włamywacza.  Zauważył moje delikatne drżenie, przez co mogłam zauważyć delikatny uśmiech.

           - Nie bój się. Nic ci nie zrobię – powiedział. Trochę mnie uspokoił.

       Nie powiem, że odetchnęłam z ulgą, bo tak się nie stało. Dalej byłam spięta. Szczególnie, gdy nieznajomy człowiek patrzył się na mnie. Nie wiedziałam czego on chciał i co było przyczyną jego wizyty.

           - Przyniosłem ci coś – rzekł, wyjmując z kieszeni kurtki, białą kopertę.

       Wyciągnęłam po nią rękę, a kiedy została już mi wręczona przyglądałam jej się bardziej. Na wierzchu pisało „Dla Scarlett”. Przez chwilę zastanawiałam się od kogo to mogło być, jednak nikt nie przyszedł mi do głowy.

           - Od kogo jest ten list? – zapytałam podnosząc głowę.

           - To tajemnica. Jak otworzysz to się przekonasz .

       Nie byłam pewna co to tego czy powinnam to otwierać. Bałam się, że mogę się zawieść. Stwierdziłam, że zanim to zrobię muszę zobaczyć kim jest dostawca.

           - Kim jesteś? Jakimś listonoszem? – ponownie spytałam. Nie tylko list był tajemniczy, on także.

           - Jeśli ci powiem. Znienawidziłabyś mnie, choć wiem, że i tak to robisz – wypowiadał te słowa
bardzo powoli. Mogłam dostrzec zakłopotanie. Kogo mam nienawidzić? A może lepsze pytanie. Za co?

       Niespodziewanie odwrócił się i wyszedł. Nie! To nie może się tak skończyć! Musiałam go dogonić. Inaczej całe życie wypominałabym sobie, że tego nie zrobiłam. Żyłabym ciekawością.

           - Stój! – krzyknęłam, chwytając go za ramię i ściągając kaptur z głowy.

       Z tyłu ukazały mi się lekko kręcone włosy. Chcąc zobaczyć więcej, stanęłam z nim twarzą w twarz. Kogoś mi przypominał. Te oczy. I uśmiech.

           - Nazywam się Peter Styles. Jestem ojcem Harry’ego.

________________________________________________

DAM, DAM, DAM!

Już 11. Ojej! To takie piękne :D

Na wstępnie dziękuję za rekordową ilość komentarzy pod ostatnim rozdziałem! Jej. A teraz smutna wiadomość. Straciłam trzech obserwatorów :( Wiem, że nie piszę super, extra, bosko. To jest moje pierwsze ff, tak na poważnie. Zastanawiam się czy chodzi o zakończenie poprzedniego rozdziału. Wiem, że niektórzy mogli pomyśleć, to, że już na początku dam wątek Harry’ego i Scar. To by było za wcześnie.
Ten tydzień był z jednej strony świetny, bo dostałam follow od Jai'a. Niby nic, ale mam ciarki. Nie miałam weny. Nic. Dlatego także przełożyłam datę dodania. 

Mimo wszystko dziękuję serdecznie tym, którzy dotrwali! Jesteście dla mnie ogromnym wsparciem i motywacją. Nie zapomnijcie o tym! :D

Przepraszam jeszcze za to, że rozdział jest taki nudny :( 

Proszę, skomentujcie. Chciałbym wiedzieć ile osób to czyta. I czy nadal została :(

Do następnego :)

Ten.

       Zszokowana wiadomością, która widniała na kartce, wciąż stałam osłupiała. Kilka razy czytałam te wyrazy tylko dlatego, by przekonać się, że to nie jest sen, tylko moja bardzo bujna wyobraźnia. Niestety. Chciałam się skontaktować z Erin i dowiedzieć się czy to prawda, ale telefon wyleciał mi z torebki.

       Wszystko, cały świat się na mnie uwziął. Nieustannie kładł mi kłody pod nogi. Za każdym razem musiałam otrzepać brudne spodnie i wstać. Niekiedy było to bardzo trudne. Ale przecież takie jest życie. Lubi nas zaskakiwać, atakuje nas w najmniej odpowiednim momencie. Nie przewidzimy tego. Trzeba być odpornym na wszelkie zła, szkody. Każdy radzi sobie z tym na swój sposób. Niektórzy to po prostu olewają, jakby byli wyprani z jakichkolwiek uczuć, a inni przejmują się najmniejszymi błahostkami. Wszyscy jesteśmy inni, ale żaden z nas nie jest idealny.

       Czy tam wrócę? Muszę. Nie chcę jej stracić, a wiem, że ten człowiek jest zdolny do rożnych rzeczy, byle tylko osiągnąć swój cel. Mimo iż było już bardzo późno, siedziałam na łóżku, rozmyślając co powinnam konkretnie zrobić. Otulona miękkim kocem bujałam w obłokach. Oczy zaczynały powoli się zamykać, jednak skutecznie musiałam temu zapobiec. Miałam mało czasu, a tak dużo do zaplanowania. Nie mogłam tam pójść bez niczego. Każdy błąd może być moim ostatnim, ale jednego jestem pewna. Nie poddam się tak łatwo.

Perspektywa Erin

       Za oknem robiło się już ciemno. Wiatr coraz bardziej nasilał, przez co wydawał nieprzyjemne dźwięki. Księżyc powoli zawitał, a na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy. Przez cały ten czas siedziałam cicho w kącie. Nie płakałam. Starałam się być silna i nie okazywać słabości temu dupkowi.  Z owiniętymi rękami wokół kolan czekałam na rozwój sytuacji. Nie krzyczałam. Wtedy podrosła by mu satysfakcja. Będę udawać, że mi się tu podoba. Cokolwiek, żebym tylko nie musiała oglądać tego perfidnego uśmieszku. I  tak to wszystko moja wina. Byłam taka naiwna. Tylko skąd miałam wiedzieć, że to oszustwo. Wszystko było tak realistyczne. Ten telefon. Naprawdę się przestraszyłam... Zaraz! Przecież ja mam telefon! Siedzę tu już kolejną godzinę i kompletnie o nim zapomniałam. Porwał mnie i nie zabrał telefonu. Co za idiota... Gdy już miałam sięgnąć ręką do kieszeni, usłyszałam kroki dochodzące zza drzwi. Czemu wszystko idzie nie po mojej myśli? Brakuję mi kilku minut i będę wolna, tylko muszę go jakoś zatrzymać. Błyskawicznie wstałam z twardego podłoża. Nerwowo rozglądając się, szukałam mebla, który może zablokować wejście. Odruchowo chwyciłam za kant łóżka i próbowałam przesunąć. Włożyłam w to całą swoją siłę. Nawet nie drgnęło. Zostawiłam łóżko i pobiegałam pod średniego rozmiaru szafkę. Z wielkim trudem przesunęłam ją pod drzwi, a sama schowałam się w dużej szafie, która stała naprzeciwko łóżka. Usiadłam i  jeszcze bardziej zdenerwowana zaczęłam szukać telefonu. Pierwsza kieszeń. Coś wypukłego. Wyciągnęłam i okazało się, że to mój nowy przyjaciel. Gaz pieprzowy! Teraz to może jedynie pożałować, że otworzy te cholerne drzwi. Dopiero zaś w drugiej znalazł się telefon. Poczekaj chwilę... Nasłuchiwałam narastających dźwięków. Czy on próbuje przesunąć szafkę? Pieprzony dupek.

          - No Erin, gdzie się chowasz? – zapytał przesłodzonym głosem.

       Czekałam cierpliwie aż otworzy drzwi od szafy, a wtedy ja zaatakuje i nie będzie odwrotu. Niestety w szafie znalazł się kurz. Na moje nieszczęście mam na niego uczulenie. Nos zaczął mnie piec i kichnęłam. Starałam się to zrobić jak najciszej, ale i tak zdołałam usłyszeć jego głośny śmiech.

          - Skarbie, wyłaź z tej narnii – krzyknął, próbując zahamować śmiech.

       Przysunęłam rękę z gazem pieprzowym zaraz przy otwarciu. Ciężko przełknęłam gulę w gardle. Chciałam, żeby było już po wszystkim. Siedzieć już w cieplutkim mieszkaniu, popijając kubek gorącego kakao. Zanim będą przyjemności trzeba trochę pocierpieć. Kroki coraz bardziej zbliżały się w strony szafy. Serce zaczynało coraz szybciej bić.

          - Wyjdziesz z łaski swojej. A może mam ci pomóc? – zapytał powoli się denerwując.

       Odczekałam chwilę. Nie odezwałam się ani słowem. Przecież na tym to wszystko polegało. Musiał otworzyć szafę...

          - Czyli jednak wybierasz tą drugą opcję. Będzie mniej przyjemna – odezwał się stając przed drzwiami.

       Nadszedł ten czas. Dzieliło nas już tylko kilka sekund. Ręce zaczynały się coraz bardziej trząść, a ja nie umiałam nad tym zapanować. Chłopak powoli otwierał drzwi. Słyszałam skrzypienie. Dłoń trzymałam w tym samym miejscu. Światło zaczynało wpadać do szafy, więc szybko kopnęłam w wewnętrzną stronę i najszybciej jak tylko mogłam wycelowałam w niego gazem. Po czym nacisnęłam i z butli rozprzestrzeniał się nieprzyjemny dla oczu gaz. Sama zatkałam je ręką, kiedy on próbował je przemyć.

          - Kurwa – jęknął, kiedy gaz zaczął jeszcze bardziej piec.  – Pożałujesz tego. Ty i ta twoja koleżanka.

       Nie tracąc czasu ruszyłam w stronę drzwi. Zwinnym ruchem je otworzyłam, następnie zamykając je na klucz, by  dłużej zajęło mu wydostanie się z pomieszczenia. Zbiegłam ze schodów i skierowałam się w stronę drzwi wejściowych. Pociągnęłam za klamkę. Jak na złość były zamknięte. Ciągnęłam z całej siły. Wszystko na nic. Tętno znacznie przyśpieszyło. Zdałam sobie sprawę, że to koniec, kiedy z kuchni wyłonił się Luke.

          - Erin co ty tu robisz?! – zawołał podchodząc bliżej.

       Powiedzieć prawdę? Nie, wyszłabym na mięczaka. Przez krótki czas starałam się wymyślić w miarę dobre wytłumaczenie, jednak nic nie przychodziło mi do głowy.

          - Ja... Emm... Zwiedzam? – brzmiało to bardziej jak pytanie niż odpowiedź, ale nic nie mogłam.

          - Tak, uważaj bo ci wierzę – prychnął pod nosem.

       W nosie mam czy mi wierzy. Po prostu muszę się stąd jak najszybciej wydostać. To jest ważne.

          - Zaraz stanie się coś niesamowitego. Po raz pierwszy cię o coś poproszę. Tylko zgódź się – poprosiłam go, przyjmując poważną minę.

          - Więc otwórz drzwi. Proszę. Jestem już spóźniona o dobre kilka godzin, a wiesz jaki jest mój tata.

       Nie skłamałam tak bardzo. Mój tata był bardzo surowy. Zawsze wyznaczał odpowiednie godziny kiedy mogę wychodzić z domu. A teraz będę miała naprawdę przerąbane, bo nie powiedziałam mu o wyjściu.

       Usłyszałam z góry trzask drzwi. Przeraziłam się. I tak to słowo nie wyraża tego co czułam w tamtej chwili. Byłam cholernie przestraszona.

          - Spoko. Trzeba było tak od razu – powiedział, wyjmując z kieszeni pęk kluczy. 

       Po chwili otworzył drzwi, a ja wybiegłam z nich niczym torpeda. Od razu skierowałam się do bramy. Wybiegając na ulicę lekko odetchnęłam z ulgą. Lecz nie całkiem, gdyż muszę jak najszybciej uciec z tego terenu i dostać się do domu. Tylko był jeden problem. Nie mojego. Wyciągnęłam telefon z kieszeni, sprawdzając godzinę. 1.39! O tej porze nie mogę wrócić do domu. Muszę gdzieś zostać. Tata by mnie zatłukł. Wystukałam numer do brata. Pozostało się tylko modlić, by odebrał. Przyłożyłam komórkę do ucha i czekałam aż zaczną się sygnały. Pierwszy, drugi... Nic. Powoli zaczynałam tracić cierpliwość. Jednak za trzecim odebrał.

          - Erin, gdzie ty jesteś?! Rodzice się martwią! – krzyczał do słuchawki. Jakbym tego nie wiedziała!

          - Okazało się, że mamy mieć projekt z historii. Telefon mi się rozładował, a u Scar nie było prądu. Powiedz rodzicom, żeby się nie martwili. U mnie wszystko w porządku – uspokoiłam go. 

       Przynajmniej mam taką nadzieję.

          - No dobra, choć nie wiem czy to coś zmieni – westchnął, rozłączając się.

       Wciąż biegłam. Nie bardzo wiedziałam, gdzie jestem. Wszystko wydawało mi się takie same. Drzewa, wyglądały niemal identycznie. Bałam się. Przez horrory wyobrażałam sobie drastyczne sceny. Myśli zaprzątane były krzykami, można nawet powiedzieć, że wrzaskami. Szelest krzaków i liści rozłożonych na ziemi. Powoli zaczynało brakować mi tchu, więc musiałam przez chwilę odsapnąć. Oparłam się o korę wysokiego dęba. Przyglądałam się małym krzewom, które rosły naprzeciwko drzewa. Były ułożone w idealnej linii prostej. Równo przycięte, zajmowały kilka metrów. Przetarłam dłonią, spocone czoło i biegłam dalej... Coraz bardziej zaczynałam przypominać sobie drogę do domu Scarlett. Panowała mgła. Gęsta, szara mgła. Nie widziałam przed sobą nic. Biegłam bokiem, prawie rowem. Nie chciałam zderzyć się z jakimś samochodem. To ostatnia rzecz, na którą chciałam sobie pozwolić. Nogi zaczynały przestawać pracować. Wydawało się, że zaraz upadnę. Dlatego zaprzestałam biegać i resztę drogi przeszłam piechotą. Wyszłam z ciemnych lasów, a znalazłam się w mieście. Postawione gdzieniegdzie lampy, świeciły oświetlając chodnik jak i drogę. Kilka aut zaparkowane były na parkingu, obok hoteli czy barów. Nie przechodził żaden człowiek. Żadna żywa istota nie błąkała się na ulicy. Zapomniałam... jedynym człowiekiem byłam ja.  Panowała głucha cisza. Nie było słychać nawet lekkiego wiaterku. Nic. Żadnej muzyki ani odgłosów opon. Jedynie dźwięk moich butów, zderzających się o bruk. Wciąż towarzyszyły mi przeróżne zwidy. Obiecuję, że jeśli wrócę nie oglądnę żadnego horroru.

       Kiedy ominęłam rynek, chodnik wcale się nie skończył. Rozchodził się aż po park. Na szczęście znałam go. Był to park, którym codziennie chodzę do szkoły. Rano kwitł radością, zaś w nocy wydawał się smutny. Radość rozpłynęła z mgłą, a zawitała ciemność. Ucieszyłam się, że jestem już blisko jej domu. Ale co jeśli ona teraz śpi i mi nie otworzy? Spędzę noc na ławce? No nic... Najwyżej będę walić tak długo, aż jej sąsiedzi nie zadzwonią po policję, bo jakaś psychopatka próbuje włamać się do domu. Minęłam park. Z daleko zdążyłam już zauważyć charakterystyczne drzewko, które rosło w ogrodzie.  Weszłam po kilku schodach i podeszłam pod drzwi. Zapukałam. W normalnych okolicznościach napisałabym do niej, że stoję przed wejściem, ale nie miała telefonu.

Nikt nie otwierał. Zapukałam jeszcze raz, tylko mocniej. Czekałam jak ta skończona kretynka o 2 w nocy. Zmusiła mnie do tego sytuacja, w której się znalazłam. Usłyszałam dźwięk kluczy, dochodzących ze środka. Tak! Po chwili moim oczom ukazała się dziewczyna.

          - Mamo, znowu zapomniałaś klu... – nie dokończyła, kiedy zaspanymi oczami wpatrywała się w moją osobę. – Erin! – krzyknęła, przytulając mnie.

          - No hej... Dusisz! – powiedziałam ciszej, gdyż uniemożliwiła mi to Scarlett.

          - Boże Święty, jak ja się o ciebie martwiłam. Już myślałam, że on ci coś zrobił! Właź szybko do domu. Jesteś cała zmarznięta!

       Razem weszliśmy do mieszkania, uprzednio Scar zamknęła drzwi. Usiadłyśmy na kanapie i zaczęłyśmy rozmowę.

          - W ogóle nie spałam. Wiesz jak się bałam! – oznajmiła, nie kryjąc radości. – Jak ty się wydostałaś?

          - Zaraz... skąd ty wiesz, że ktoś mnie porwał? – zapytałam zdziwiona.

       To było bardzo podejrzane. Przecież jej nie mówiłam, bo kiedy. Nie zadzwoniłam do niej, a ona i tak o wszystkim wiedziała. Pozostaje tylko pytanie. Skąd?

          - Zostawił mi kartkę na szafce, z informacją, że mam jutro przyjść do niego i przez ten cały czas myślałam tylko o tym.

       Zaczęłam opowiadać jej całą historię od samego początku. O telefonie, o oszustwie. Wszystko. Byłam bardzo szczęśliwa, że udało mi się wydostać stamtąd. Nie chcę już go nigdy więcej widzieć. Dla mnie jest nikim. Wykorzystał mnie, by zwabić Scarlett! Jedynym uczuciem jakim go darzę to jest nienawiść.

          - Mogę u ciebie zostać? – spytałam lekko speszona.

       Dziwie się czułam, że musiałam ją pytać o takie rzeczy. Jednak nie miałam innego wyboru.

          - Jasne! Jeszcze się pytasz! Mam śpiwór w szafie. Chodź pokażę ci – pociągnęła mnie za rękę i zaprowadziła do swojego pokoju. W czasie drogi oglądałam jej dom. Nigdy wcześniej tu nie byłam, ale widziałam wiele razy już ten dom. Weszłyśmy do jej pokoju. Scar od razu pokierowała się do szafy, z której wyciągnęła czerwony śpiwór, po czym rozłożyła go na podłodze. Byłam jej naprawdę wdzięczna, że pozwoliła mi tu zostać.

          - Wiem, że nie tego oczekiwałaś, ale to jedyne co mogę ci zaoferować – powiedziała siadając na łóżku.

          - Żartujesz? Jest naprawdę świetnie! Dzięki, że mogę tu zostać. Jutro z rana od razu się stąd wynoszę – zaśmiałam się.

          - Nie musisz... Ah zapomniałabym. Piżama! – wstała i podchodząc do jednej szafek, wyciągnęła niebieską piżamę. – Idź się przebrać.

       Wskazała na białe drzwi, prowadzących zapewne do łazienki. Skinięciem głowy weszłam do środka. Rozebrałam się i przemyłam ciało wodą. Następnie wytarłam je ręcznikiem i założyłam przygotowane ubrania. Te stare, starannie poskładałam i położyłam w kącie.

          - I tak chyba dzisiaj nie zasnę – rzekłam, wychodząc z łazienki.

       Scarlett była już okryta kołdrą i zapewne próbowała zasnąć.

          - Ja chyba też – dodała, odwracając się w moją stronę. – To był chory dzień  - podsumowała.

          - Zgadzam się – przyznałam, kładąc się w śpiworze. – Nigdy więcej  takich wydarzeń.

          - Zgadzam się – powtórzyła moje słowa, na co obie się zaśmiałyśmy.

       Ta rozmowa nie miała najmniejszego sensu, jednak dalej ją kontynuowaliśmy.

          - Jesteśmy chore – krzyknęła, uderzając się poduszką.

          - Zga... – przerwałam, bo usłyszałam niepokojący dźwięk z dołu.

       Przestraszyłam się. Co jeśli on wrócił! Nie myśl tak... Skarciłam się w myślach.

          - Słyszałaś to? – zapytałam wstając.

          - Yhym... Lepiej pójdę to sprawdzić. Zostań tu! – powiadomiła mnie, otwierając drzwi.

       Nie chciałam jej puścić samej. Dlatego ruszyłam z miejsca i podeszłam pod drzwi. Jej nie było już widać. Znów to uczucie. Chciałam się go jak najszybciej pozbyć. Nienawidziłam go. Takie ukłucie w sercu... Powoli zeszłam ze schodów. Drżącym krokiem powędrowałam w stronę kanapy.

          - Scar! Gdzie jesteś?... Odezwij się, to nie jest śmieszne! – oburzyłam się.

Nikt nie odpowiadał. W oczach miałam łzy. Byłam już tego pewna. On wrócił!

______________

Hej i czołem!

Myślałam, że przerwa potrwa dłużej, ale gdy zobaczyłam 10 tyś wyświetleń. Zabrałam się za pisanie rozdziału. Chciałam Wam strasznie podziękować. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy! Coś pięknego.

Mam do Was ogromną prośbę! Jeśli przeczytaliście rozdział, napiszcie komentarz, nawet jeden wyraz. Chcę wiedzieć ile osób czyta to opowiadanie, bo wyświetleń rozdziałów jest ponad 200, a niektórych nawet 400, a komentarzy jest tak mało. Jeśli piszecie bloga to wiecie, że one bardzo motywują, więc proszę Cię. Napisz komentarz :)
edit:
Powstała zakładka Liebster Award
Zapraszam!

I ostatnia rzecz, a mianowicie:

WESOŁYCH ŚWIĄT!!

DUŻO JAJEK, MOKREGO ŚMINGUSA DYNGUSA, ZAJĄCÓW Z CZEKOLADY. NAJEDZCIE SIĘ, TAK JAK JA TO ZROBIŁAM!

Do zobaczenia!

Nie rozdział.

Piszę tę informację, bo nie chcę, abyście czekali nie wiadomo ile na nowy rozdział.
Jak już zapewne wiecie Zayn odszedł z 1D. Jest mi tak cholernie ciężko z tego powodu, że po prostu nie daję rady zabrać się na napisanie rozdziału. Gdy tylko najdą mnie myśli o zaczęciu, zaraz wszystko powraca i nie mogę... To jest dla mnie niesamowicie ciężki okres. Naprawdę, teraz nie mam głowy do pisania. Uwierzcie, chciałbym, ale nie potrafię. Nie umiem się zmobilizować, przynajmniej nie teraz. Ten chłopak tyle dla mnie znaczył w 1D, że nie mogę tak szybko zapomnieć. Wiem, że on dalej istnieje, ale nie ma go już w zespole. Domyślam się, że Was zawiodłam. Jestem tego w pełni świadoma. Przepraszam Was najmocniej. Jeśli opuścicie tego bloga, zrozumiem. Nie wiem kiedy pojawi się rozdział. Nie chcę Wam mówić dokładnej daty, bo sama jej nie znam. Na koniec jeszcze, TO NIE JEST ZAWIESZENIE!

Przepraszam wszystkich, których zawiodłam, ale nie umiałam postąpić inaczej.

Do zobaczenia niebawem.
Całuję w nosek :)

Nine + suprajz!

       Mijały kolejne sekundy. Wciąż stałam w tym samym miejscu, co przed chwilą. Miałam nogi jak z waty. Wyobrażałam sobie, że jeśli postawię choć jeden krok, upadnę na ziemię.  Wydawało mi się, że jestem teraz sama, odizolowana od wszystkich. Przed oczami miałam pustkę, lecz słyszałam głos Erin. Musiałam się jak najszybciej otrząsnąć, bo jeśli nie, mogło się to źle skończyć. Z oddali dochodziły ciche szepty, co za tym szło, mamy jeszcze kilka sekund i przegramy.  Otrząsnęłam się i zaczęłam biec w stronę wyjścia. Zostało mało czasu. Nie znałyśmy miejsca, więc, nie miałyśmy najmniejszych szans na ucieczkę. Trzeba było wymyślić coś, co mogło by ich zatrzymać przynajmniej na kilka sekund. Analizowałam wszystko dookoła, by znaleźć coś co by mi w tym pomogło. Znajdowaliśmy się na świeżym powietrzu, dlatego miałyśmy duże utrudnienie. Nagle ujrzałam dość sporych rozmiarów kamień. W głowie przetwarzałam scenariusz, co z takim głazem można by zrobić. Schyliłam się po niego. Nie był zbyt ciężki, ale też do najlżejszych nie należał. Zauważyłam kilka cieni wychodzących zza żywopłotu. I wtedy dotarło do mnie co powinnam zrobić. Położyłam torbę na trawniku i ściągnęłam z Erin apaszkę. Owinęłam sobie nią głowę i głośno westchnęłam. Od tego zależy twoje życie. Powtarzałam sobie w myślach, by dodać choć trochę otuchy.

          - Poczekaj tutaj – wskazałam palcem na ziemię. – Jak krzyknę „Już!” zaczynasz jak najszybciej biec. Postaram się ciebie dogonić, o ile wyjdę z tego cała. Pamiętaj, zaszliśmy już za daleko, by się teraz poddać.

          - Ale... – nie dokończyła, bo zatkałam jej ręką twarz.

          - Nie ma żadnych ale. Wrócę, obiecuję... – powiedziałam, spuszczając głowę.

       Nie miałam pojęcia, co się wydarzy, a tym bardziej czy wrócę. Przynajmniej miałam taką nadzieję. Odwróciłam się i zaczęłam iść na przód. Starałam się nie myśleć o tym, co miało się za chwilę stać. Marzyłam, żeby już było po wszystkim. Schowałam się za drzewem, czekając na rozwój sytuacji. Powoli zaczynałam słyszeć już kroki. Teraz plan trzeba wcielić w życie. Policzyłam do trzech, po czym cicho wyszłam zza drzewa. Byłam za nimi. Podążałam, praktycznie depcząc im po piętach. Pierwszy punkt. Znajdź cel. Drugi. Wyceluj. Trzeci. Uciekaj póki życie ci miłe. To już ten czas... Włożyłam palce do ust i zagwizdałam. Odwrócili się, mierząc mnie wzrokiem. Byłam owinięta chustką, mogli dalej zgadywać kto to. Kiedy jeszcze z uwagą przyglądali się mojej osobie. Tak jak to było na mojej liście. Starałam się wycelować w Harry’ego, poniekąd to on był moim koszmarem, więc należało mu się trochę bólu. Rzuciłam kamieniem z całej siły Udało mi się w niego trafić, co lepsze w miejsce, gdzie światło nie dociera. Celny strzał. Uśmiechnęłam się pod nosem i krzyknęłam, by uprzedzić Erin. Harry zwijał się z bólu, więc wykorzystałam tą sytuację i zaczęłam biec. Koledzy chłopaka, zamiast mnie gonić to  śmiali się, że dostał od dziewczyny. Przynajmniej rozpoznali moją płeć. Punkt za spostrzegawczość. Nie odwracając się wyminęłam żywopłot i znalazłam się w poprzednim miejscu. Szybko zgarnęłam torbę i nie tracąc czasu szukałam drogi powrotnej. Miałam marną orientację w terenie, więc było to bardzo trudne. Chciałam wrócić do tego domu, by znaleźć te klucze do domu. Jednak wiedziałam, że gdybym teraz zawróciła, już nigdy bym nie wyszła. Nerwowo przekręcałam głową, chcąc sobie przypomnieć jak tu trafiłam. Nic nie wydawało mi się podobne. Co chwilę, znajdywałam się w nowych miejsca. Strach ogarnął mnie jeszcze bardziej, kiedy usłyszałam coraz głośniejsze kroki. Nie zastanawiając się ruszyłam w jakieś zarośla i przedzierając się przez nie, próbowałam dojść na drogą. Odpychałam od siebie grube gałęzie, które podrażniały moją skórę. Suche liście szeleściły pod moimi butami, wydając nieprzyjemne dźwięki. W niektórych miejscach na moim ciele znalazły się plamy krwi, przez obtarcia. Musiałam zaryzykować, ale też nie miałam innego wyjścia.  Kiedy spod zielonych liści, ujrzałam jakąś drogę. Odetchnęłam z ulgą.  Udało się. Zrobiłam to. Muszę przyznać, że poszło łatwiej niż się spodziewałam. Ostatni raz spojrzałam na ten dom i poszłam w kierunku lasu. Nie myślałam o niczym innym niż o tych przeżyciach. Kiedy już dotarłam do lasu, znów uderzyło mnie to dziwne uczucie. Nie potrafię tego wytłumaczyć. Ono tak nagle przychodzi i równie odchodzi. Przypomniałam sobie także o Erin. Nie miałam pojęcia, co się z nią stało. Dlaczego nie zadzwoniła? Wsadziłam dłoń do torebki w poszukiwaniu telefonu. Przeglądam wszystko po kolei. No nie... Nie znowu. Jak to mówią, historia lubi się powtarzać... Musiał mi wypaść kiedy zabierałam torbę, dlatego nie słyszałam dzwonku. Przecież nie było go przez cały czas. Mogę być pewna, że to nie wróży nic dobrego.

Perspektywa Harry’ego

       Gdy tylko oberwałem tym kamieniem, upadłem na ziemię. Siły, ile ta dziewczynka włożyła na ten rzut była zaskakująca. Bolało tak cholernie, że nie byłem w stanie się ruszyć. Na pogorszenie sytuacji te dwa kołki zamiast ją łapać. Śmiali się do nieprzytomności. Miałem ochotę im przywalić, nie zwracając uwagi kim oni dla mnie byli. Zastanawiało mnie jedno pytanie. Kim ona była? Wcale nie byłbym zdziwiony, gdybym dostał od chłopaka, ale dziewczyna? Tego bym się nie spodziewał za żadne skarby. Musiałem znieść ból i jak najszybciej wstać z ziemi. Kiedy chłopaki to zauważyli szybko spoważnieli, ale ich kolor twarzy mówił sam za siebie. Przewróciłem oczami i zacząłem iść w kierunku, którym uciekła. Byłem wściekły, chociaż i to słowo nie wyraża moich emocji. Już kiedy miałem kopnąć w drzewo, usłyszałem cichą muzykę. Przecież nie mam sąsiadów, więc impreza odpada. Nawet jeśli bym miał, to kto robi imprezy po południu? Zbliżyłem się, nasłuchując bardziej. Znajdowałem się już całkiem blisko, na tyle, że mogłem rozpoznać tekst. Rozglądałem się po obu stronach. Nic nie widać. Zrobiłem jeszcze kilka kroków i coś podkusiło mnie do spojrzenia w dół. Moja intuicja nie zawiodła. Na trawie leżał telefon, najprawdopodobniej ktoś dzwonił. Schyliłem się, by go podnieść. Odblokowałem i odebrałem połączenie.

          - Boże Scar! Tak się martwiłam, że cię znaleźli, albo gorzej. Powiedz gdzie jesteś, zaraz po ciebie przyjadę! – mówiła to bardzo spontanicznym, pełnym energii głosem.

       Scar? To imię, akurat skądś kojarzę... Czyli to rolę się odwróciły. Teraz to ona mnie będzie śledzić? Co za dziewczyna. Jeszcze odważyła się rzucić tym głazem. Zaczyna mnie coraz bardziej intrygować.  Przeczuwam, że szybciej będę musiał się jej pozbyć. Skoro ona się ze mną tak bawi, to ja nie będę dłużny.

          - To nie Scarlett... – odpowiedziałem zaciekawiony rozwojem sytuacji.

          - Kim jesteś i co jej zrobiłeś, ty dupku! – krzyknęła do słuchawki.

          - Już mi dałaś imię, to po ci następne? – zaśmiałem się, trochę oddalając się od poprzedniego miejsca.

          - Nie żartuj sobie, dupku! Gdzie ona jest?! Jeśli jej coś zrobiłeś nie skończy się tylko na twoich jajach!

       Groziła mi? To było takie złe, że aż śmieszne. Dziewczyna mi grozi. Te słowa nawet do siebie nie pasują. Ta jej koleżanka miała podobny charakterek. Gdzie one się znalazły? W psychiatryku?

          - Och, czyli widziałaś ten mały incydent – oznajmiłem, podkreślając ostatnie słowo. – Jeśli chcesz ją zabrać, wróć tu.

       Sam nie wierzę, jak udało mi się wymyślić tak genialny plan w tak krótkim czasie. Jednym słowem jestem mistrzem w tych klockach.

          - Skąd mam wiedzieć, że to nie pułapka? – zapytała bardziej przejętym tonem.

          - Mam jej telefon? Jeśli nie będziesz tutaj za pół godziny, już nigdy jej nie zobaczysz – uśmiechnąłem się przypominając tę sytuację. – Tylko żadnych numerków. Mam więcej dupków, którzy zachcą cię poznać.

          - Dobra, dupku. Ale jaka jest pewność, że oddasz ją z własnej woli? – powiedziała, na co zacząłem się niecierpliwić.

          - Masz moje słowo. Po prostu chciałem poznać wspólniczkę zamachu na mnie – odpowiedziałem, rozłączając się.

       To był chyba najlepszy pomysł w moim życiu. Ta dziewczyna jest tak naiwna. Jeśli powiedziałbym, że mam w domu jednorożce, też by uwierzyła? Poszedłem do domu, gdzie zastałem siedzącego Luke’a na kanapie. Czyli Liam już sobie poszedł i świetnie.

          - Za chwilę będziemy mieć gościa – oznajmiłem, podchodząc do lodówki i wyciągając z niej piwo.

   

          - Znowu jakaś laska? – zapytał jakby wiedział, co miałem za chwilę powiedzieć.

          - Zgadłeś, tylko, że do innych celów – powiedziałem, rozsiadając się na kanapie.

          - Nie wierzę! – krzyknął, udając zdzwionego.

       Nie mogłem się doczekać, kiedy wejdzie do domu w poszukiwaniu porwanej, po czym sama nią będzie. A ta pierwsza nigdy nią nie była. Luke nie wyglądał na przejętego sytuacją, bardziej zaciekawiony był głupim filmem w telewizji. Nie miałem nic ciekawszego do roboty, więc przyłączyłem się do niego. Oglądałem dopóki w drzwiach nie rozebrzmiał dzwonek. Uradowany wstałem z kanapy, a Luke poszedł do swojego pokoju. Zabawę czas zacząć! Otworzyłem drzwi, a przed oczami stanęła ładna blondynka. Czyli ta zabawa będzie jeszcze lepsza niż myślałem.

          - Zgaduję, że to ty, więc... Spróbuj coś zrobić, a właduję ci ten gaz pieprzowy w ślepia! – krzyknęła, ukazując w dłoni gaz.

          - Uznajmy, że się przestraszyłem – prychnąłem, po czym weszła do środka.

       Zaczęła się niepewnie rozglądać. Jakby spodziewała się czegoś innego. Oczywiście, że się spodziewała.

          - Prowadź – nakazała. – Jeszcze założyłeś jakąś pułapkę na myszy, więc nie będę ryzykować.

       Przytaknąłem, wymijając są. Weszliśmy po schodach, prowadzących do jednego z pokoi. 

Przeszliśmy przez długi korytarz, do ostatniego pokoju. Powoli zacząłem otwierać drzwi. Podeszła i wpatrywała kawałek pomieszczenia.

          - Wejdź – machnąłem ręką. Postawiła pierwszy krok, kiedy ja popchnąłem ją i zatrzasnąłem drzwi.

          - Teraz uznajmy, że dotrzymałem obietnicy.

Perspektywa Scarlett

       Kilka godzin bez celu błądziłam w lesie. Kiedy tylko udało mi się z niego wydostać znalazłam się na końcu miasta. Musiałam przejść piechotę, gdyż żaden autobus teraz nie kursował. Weszłam na chodnik i zaczęłam przemierzać kolejne metry, w celu dotarcia do mieszkania. Zapewne wyglądałam jak chodząca katastrofa, ponieważ ludzie omijali mnie szerokim łukiem. Nie dziwię im się. Marzyłam jedynie, by coś zjeść, umyć się i pójść spać. Na szczęścia jutro była niedziela, więc nie musiałam martwić się o szkołę. Ale w mojej głowie, dalej pozostała Erin. Nie skontaktowałam się z nią ani razu. Boję się o nią. W głębi duszy mam nadzieję, że nic jej się nie stało i teraz śpi. Mijałam kolejne sklepy, budynki. Wydawało mi się, że ta droga jest coraz dłuższa. Nogi coraz bardziej zaczęły mi odmawiać posłuszeństwa, więc co chwilę się o nie potykałam. Szłam ze spuszczoną głowę, co wyglądało jakbym była pijana. No niestety pomylili się, choć niewiele. Może nie byłam pijana, ale taka się czułam. Wszystko dookoła wydawało mi się takie inne. Mamrotałam pojedyncze słówka pod nosem i przechylałam się z boku na bok. Nagle wpadłam na czyjś tors. Leniwie podniosłam głowę i ujrzałam przystojnego mulata. Miał włosy postawione ku kurze i śliczne, czekoladowe oczy. Kiedy zauważyłam jego wygląd.... Zaczęłam poprawiać swój.

          - Znam cię skądś – rzekł, wpatrując się w moje poczynania.

          - Nie sądzę – odpowiedziałam, uśmiechając się. – A tak po za tym, to przepraszam za moją ślepotę.

          - Nie szkodzi. Jak chcesz to wpadaj na mnie częściej.

          - Dobrze, jak tylko znajdę okazję to zadzwonię do ciebie, bo nie mam na kogo wpaść – zaśmiałam się. – A teraz muszę już iść, więc do zobaczenia.

          - Mam taką nadzieję.

       Jak gdyby nigdy nic, wyprostowałam się i ruszyłam dalej.

          Po kilkudziesięciu minutach dotarłam do domu, można powiedzieć pół żywa. Otworzyłam drzwi i wpadłam na kanapę, rzucając na podłogę torebkę, która wydawała  mi się zbędna. Zamknęłam oczy, ale nie dałam ponieść się snu. Wiedziałam, że muszę wstać, ogarnąć się, a potem dopiero mogę spać. Tak też uczyniłam. Zleciałam z kanapy, po czym szybko wstała z zimnego podłoża. Weszłam po schodach do swojego pokoju. Zabrałam z szafki piżamę i poszłam wziąć prysznic. Byłam wykończona tym dniem... Ruszyłam w stronę łazienki, zamknęłam drzwi na klucz, choć i tak wiedziałam, że nikt nie wejdzie, bo mamy nie było w domu. Ale tak dla pewności nie zaszkodzi. Rozebrałam się, weszłam pod prysznic, ustawiając odpowiednią temperaturę. Zaczęłam „zmywać z siebie dzisiejszy dzień”.  Po kilku minutach stałam już owinięta ręcznikiem i przeglądałam się w lustrze. Teraz czułam się o wiele lepiej! Ubrana wróciłam do pokoju, gdzie zastałam zaświeconą lampkę nocną. Dziwne. Jak tu przyszłam była zgaszona. Powędrowałam w jej kierunku, chcąc ją zgasić. Lecz kiedy spojrzałam na nią z bliska, ujrzałam małą kartkę. Wzięłam ją i zaczęłam czytać.

„Mam twoją koleżankę. Jeśli chcesz ją zobaczyć, wróć jutro pod drzewo. Nie muszę ci chyba tłumaczyć które, bo sama najlepiej wiesz.

Ps. Oberwiesz za ten kamień :)”

__________________________________________________________________________________

Taki krótszy trochę :(

No ale cóż...

Przychodzę dzisiaj jeszcze z niespodzianką! ZWIASTUNEM mojej roboty! Obiecuję, że już nigdy więcej nie wezmę się za robienie zwiastuna. NIGDY! Ale zanim go oglądniecie, chcę żebyście przeczytali, to co chcę Wam powiedzieć. Jak już niektórzy wiedzą dostałam bardzo ważną (dla mnie) nominację na spis1d. Nominowane są te blogi, które są częściej odwiedzane. To jest niesamowite! Pamiętam jak w listopadzie podajże pisałam prolog i zastanawiałam się nad fabułą. Dziś jest 20 obserwatorów i ponad 8.500 wyświetleń. Chcę Wam serdecznie podziękować! Naprawdę, nigdy bym się nie spodziewała takiego rozwoju. Dziękuję!

Zwiastun:

https://www.youtube.com/watch?v=ld9g9qh39BM

POPRAWIONY!

Oraz zapraszam do komentowania :)